Na początek przybliżmy sobie historię naszego dzisiejszego bohatera.

Historia

Pierwsza odsłona Fiata Punto (1993-1999) zadebiutowała na rynku w roku 1993. Model ten był następcą podstarzałego Fiata Uno. Stylistyka tego samochodu różniła się diametralnie od tej w Uno. Warto zaznaczyć, że samochód ten w 1995 r. został okrzyknięty samochodem roku. Klienci do wyboru mieli aż dziewięć wersji silnikowych: trzy wysokoprężne i sześć benzynowych.

Punto drugiej generacji zadebiutowało w roku 1999 i zgodnie z oczekiwaniami zostało godnym spadkobiercą swojego poprzednika. Samochód został zbudowany na płycie podłogowej swojego poprzednika, tak więc został zmieniony jedynie stylistycznie. Tradycyjnie już wyposażono go w pionowe światła tylne, przód samochodu wystylizowano na bardziej agresywny, wnętrze samochodu poddano „renowacji” - niestety moim zdaniem niezbyt udanej. Jak u poprzednika do wyboru było dziewięć jednostek napędowych z tym, że aż pięć pośród nich „żywiło się” olejem napędowym.

Rok 2002 samochód został poddany facelifting-owi. Zmiany dotyczyły głównie przodu samochodu, przednie wąskie lampy zostały zamienione na dość duże reflektory(czy ładniejsze to akurat kwestia gustu). Dodano duży „grill”, zmieniono odrobinę zderzaki, środek pozostawiono praktycznie bez zmian.

Dane

Prezentowany samochód wyposażony jest w benzynowy silnik ośmiozaworowy o pojemności 1242 cm3 rozwijający moc 60 KM. Auto osiąga setkę w 14,3 s i rozwija „zawrotną” prędkość 155 km/h. Jeśli chodzi o dodatkowe wyposażenie, to niestety praktycznie go niema.

Jedyne, co możemy tu znaleźć to centralny zamek sterowny z pilota i autoalarm.

Wrażenia

Wielokrotnie miałem okazje podróżować nim w pięć osób i trzeba przyznać, że wnętrze tego samochodu jest naprawdę przestronne i dosyć obszerne.

Zawieszenie pracuje dobrze, choć jak dla mnie jest odrobinę za miękkie i ma delikatne skłonności do pływania. Jeśli chodzi o trwałość zawieszenia jest ona chyba największym minusem tego samochodu, amortyzatory wytrzymały zaledwie 30 000 km na naszych drogach.

Silnik sprawuje się dość dobrze, nie jest zbyt łasy na paliwo, z reguły zadowala się ok. 6 litrami na 100km. Niestety nie ma w nim nic z rajdowca, jeśli chodzi o wyprzedzanie to manewr ten wydaje się trwać ok. Godziny ;), więc należy dobrze się zastanowić przed jego podjęciem. Dynamika tego silnika jest proporcjonalna do jego pojemności, więc osobiście polecam (jako minimum) silnik 1,2 16 V.

Wnętrze wykonane jest z materiałów przeciętnej jakości, zewsząd zalewa nas szarość. Widoczność jest dosyć dobra, fotele są wygodne, lecz w czasie zakrętów trzeba uważać, żeby nie usiąść pasażerowi na kolanach.

Podsumowanie

Na koniec muszę wziąć ten samochodzik w obronę (przed samym sobą ;) ). Jest to naprawdę dobry samochód, użytkuję go od ponad trzech lat i jest praktycznie bezawaryjny. Jeśli nawet coś się popsuje to za części i tak nie zapłacimy wiele. Mogę go ze spokojnym sumieniem polecić, z tym że należy pamiętać, że skierowany jest do osób którym zależy na tanim, ekonomicznym, przestronnym, miejskim samochodzie.